دستانی

به نقل از سفیرخور با فرا رسیدن نیمه مرداد هرسال، مردم خور به استقبال آئین سنتی ای می روند که ریشه در اعتقادات مردم دارد و با حضور پرشور مردم در کشتخوان ها بر اساس سنت های به جا مانده از نیاکان خود برگزار می شود.

در کنار رسوماتی چون سوگواری محرم، روضه‌خوانی، نخل‌گردانی، علم‌گردانی و پاره‌ای از دیگر فرهنگ‌ عامیانه که هنوز بین مردم شهرستان خوروبیابانک رواج دارد، مراسم سنتی‌ «آب به بذر شلغم بستن» یا به گویش عامیانه «آب به تخم شلغم بستن» یا به عبارتی دیگر «شلغم کاری» در این شهرستان جایگاهی ویژه دارد.

هرساله با گذشت چهارونیم ماه از آغاز سال، پانزدهم مردادماه و به گویش عامیانه زمانی که «کمر تابستان می شکند»، مردم شهر خور با مقدماتی که برای کسی بناب دار است این آئین سنتی – مذهبی را برگزار می کنند.

در این آئین کشاورزان به کمک شخص بنابدار می روند و زمین کشاورزی که برای کشت شلغم در نظر گرفته شده از قبل شخم زده را آماده کاشت می کنند.

از طرف دیگر اهالی خانه از روز قبل نان (تافتون) می پزند و آن را با روغن محلی آغشته کرده تا در پایان مراسم «آب به تخم شلغم بستن»، با آن از میهمانان پذیرایی کنند.

در این مراسم اولین بذر جو توسط شخص سید در زمین مزروعی به صورت «نُهوژ»(nohuz) (کاشت تقریبا ۹دانه جو در کنار هم و با فاصله های تقریبی نیم متر) کاشته می‌شود.

«نهوژ» کردن به این خاطر است که در قدیم به علت اینکه نان جو قوت اصلی مردم بوده، کشت شلغم نیز با «نهوژ» آغاز می شده و برخی بر این اعتقادند که هدف اصلی برداشت جو همراه با شلغم بوده است.

همزمان با طلوع آفتاب نوبت بستن آب توسط کسی که بنابدار است می رسد، مرسوم است که یک نفر همراه با حرکت آب به سوی زمین های کشاورزی مورد نظر چاووشی می کند.

با نزدیک شدن آب به زمین کشاورزی توسط یکی از کشاورزان و ترجیحا از سادات، بذر شلغم در زمین مورد نظر پاشیده و زمین آماده آبیاری می شود.
هنگامی که آب به فاصله ۱۰۰قدمی زمین رسید مردم به صورت دسته جمعی به ذکر صلوات پرداخته و دو نفر نیز چاووشی می‌کنند.

دیگر کشاورزان به پاس احترام بیل را از پیشوا می‌گیرند و خود مشغول کاشتن می‌شوند.