دستانی

ایران باستان از زبان تاریخ دانان برون مرزی

هرودوت مورخ یونانی چنین می‌نویسد که ایرانیان به فرزندانشان از پنج تا بیست سالگی تنها سه چیز می‌آموختند: سواری و تیر اندازی و راستگویی. ایرانیان دروغگویی را بدترین عیب ها می دانند و حتی از قرض خواستن خوداری می کنند، زیرا مقروض ممکن است مجبور به دروغ گفتن شود.

ایرانیان از آب دهان افکندن و قضای حاجت در معابر و در حضور دیگران خودداری می کردند و حتی در آب روان دست و رو نمی شستند و آب را به کثافت نمی آلودند. آن‌ها از قدیم جوانان را از کودکی به ورزش و دویدن و تحمل سرما و گرما و به کار بردن اسلحه‌ی گونان و سواری و ارابه رانی عادت می‌دادند و بزرگترین صفات ایشان رشادت و مردانگی و شجاعت بود!

اطفال را در دادگاه حاضر می کردند تا دادرسی را به چشم ببینند و به اصول عدالت و دادگستری آشنا شوند، همسایگان خود را محترم می داشتند. به کسانی که در راه حفظ مملکت خدماتی کرده بودند پاداش می‌دادند. از گرفتن رشوه و دزدی و تصرف مال غیر خودداری می کردند. از شکم پرستی و پرخوارگی پرهیز داشتند هنگام راه رفتن چیزی نمی خوردند.