دستانی

لوح سفید

دیوید هیوم، فیلسوف اسکاتلندی، اولین کسی بود که به موضوع لوح سفید و نانوشته اشاره کرد .

این نظریه می گوید که هر کس بدون اندیشه یا ایده قبلی به دنیا می آید و آنچه را که فکر و احساس می کند ،از دوران کودکی به بعد آن رامی آموزد.

به این می ماند که کودک ذهن نانوشته دارد و بعد هر کس که از کنارش می گذرد و یا هر حادثه و تجربه ای که اتفاق می افتد ،اثری بر این لوح باقی می گذارد.

بالغ مجموعه تمامی آن چیزهایی است که او در جریان رشد می آموزد ،احساس و تجربه می کند. کاری که بالغ در مراحل بعدی زندگی خود می کند ناشی از شرطیهای اولیه است.

ارسطو می گوید: (آنچه در ذهن کاشته شود ،ابراز می گردد.) شاید مهم ترین پیشرفت در زمینه توانمندی بالقوه تان در قرن بیستم کشف خودانگاره یا تصویر ذهنی بود. همه از زمان تولد به بعد باورهاییدرباره خود می آموزند.

خودانگاره شما برنامه جامع و اصلی کامپیوتر نیمه هشیار شما می شود که آنچه می اندیشید، احساس می کنید و انجام می دهید را مشخص می سازد. بنابراین همه تغییرات در زندگی با تغییر در خودانگاره به دست می آید .

نوزاد بدون خودانگاره متولد می شود. هر نقطه نظر ،عقیده، احساس و نگرشی که در دوران بلغ و بزرگسالی دارید، ناشی از ایده ای است که آن را در کودکی آموخته اید .وقتی باور کنید که چیزی حقیقت دارد ،برایتان حقیقت پیدا می کند.

تأثیرات اولیه ماندگار هستند

اگر پدر و مادرتان مرتب می گفتند که شما چه شخص خوبی هستید، اگر پدر و مادرتان شما را دوست می داشتند ،تشویق و حمایتتان می کردند ،اگر شما را بدون توجه به کارتان باور می داشتند ،شما با این باور بزرگ می شدید که آدم خوب و ارزشمندی هستید .تا سه سالگی این باور بخشی از وجود شما می شد و شما در برخورد با دنیا خودتان را خوب و بی کم و کاست ارزیابی می کردید .

اگر پدر و مادرتان نمی دانستند که کلمات و رفتار آنها چه تأثیر عظیمی بر شخصیت شما می گذارد ،احتمالاً از شما انتقاد مخرب می کردند ،شما را تأیید نمی کردند و برای کنترل کردن شما ،عواطف و احساساتتان را تخریب می کردند.

وقتی کودک به طور پیوسته و مرتب مورد انتقاد قرار بگیرد، به این نتیجه می رسد که اشکالی در او وجود دارد.

او متوجه نیست و درک نمی کند که چرا مورد انتقاد قرار می گیرد، چرا مجازات می شود. اما تصور می کند که پدر و مادرش از حال و روز او اطلاع دارند و بنابراین شایسته انتقادهای پدر و مادر خود است.

او به این نتیجه میرسدکه ارزشمند و دوست داشتنی نیست. احساس بی ارزش بودن می کند. تقریباً تمام مشکلات شخصیتی در نوجوانی، دوران بلوغ و بزرگسالی ریشه در چیزی دارد که روانشناسان به آن عشق دریغ شده می گویند.

همان طور که گل رز به باران احتیاج دارد ،بچه ها به مهر و محبت احتیاج دارند. وقتی بچه ها خودشان را دوست داشتنی ندانند ،احساس عدم امنیت خاطر می کنند.

فکر می کنند: (من به اندازه کافی خوب نیستم.) بعد شروع به رفتارهای تعدیلی می کنند تا اضطراب درونی خود را جبران کرده باشند .

این احساس محرومیت از عشق و محبت در بدرفتاری، مسائل شخصیتی، خشمگین شدن ،افسردگی، ناامیدی ،نداشتن آرزوهای بزرگ و مسئله داشتن با مردم و در روابط با دیگران ایفای نقش می کند.

شما نترس متولد می شوید

کودک بدون هرگونه هراس متولد می شود. تنها ترسش از افتادن و سقوط کردن و صداهای بلند است.

سایر ترسها را کودک در حالی که بزرگ می شود ،می آموزد. دو ترس عمده ای که در همه ما تولید می شود ترس از شکست و ناکامی، و دیگری ترس از انتقاد و رد شدن است. اگر وقتی دست به هر تجربه ای می زنیم مورد انتقاد قرار بگیریم، ترس از شکست در ما ایجاد می شود.

بر سرمان فریاد می کشند: ( نه!از آنجا فاصله بگیر! این کار را نکن! آن را بر زمین بگذار!) مجازاتهای جسمانی و دریغ کردن از عشق ،ما را به هراس می اندازند ،به ما احساس عدم امنیت خاطر می دهند

.دیری نمی گذرد که به این باور می رسیم ما کوچک تر ،ضعیف تر ،ناشایسته تر ،نابسنده تر و نالایق تر از آن هستیم که دست به کار جدیدی بزنیم

.ما این احساس را با عباراتی مانند: (نمی توانم ،نمی توانم ،نمی توانم.) ابراز می کنیم .هر گاه به این فکر می افتیم که کار جدیدی صورت بدهیم، خود به خود دچار احساس هراس می شویم .می ترسیم ما را مجازات کنند.

و باردیگر می گوییم: (نمی توانم.) ترس از شکست دلیل اولیه برای شکست و ناکامی در زندگی است. در اثر انتقادات مخرب در زمان کودکی، وقتی بزرگ و بالغ می شویم ،دست به کاری نمی زنیم.

می ترسیم، دلشوره پیدا می کنیم و بی قرار می شویم .خودمان را دست کم می گیریم و ارزان می فروشیم .هنوز دست به کار نشده دست از کار می کشیم .به جای آنکه مغز حیرت انگیز خود را به کار بگیریم تا به خواسته های خود برسیم، دلیل می آوریم که نمی توانیم آن کار بخصوص را انجام بدهیم .

نیاز به مهر و محبت

دومین هراس عمده ای که مانع از پیشرفت و ترقی ما می شود ،و اعتماد به نفس ما را از بین می برد ،و میل به داشتن زندگی توأم با شادی و شادمانی را در ما نابود می کند ،ترس از رد شدن و یا ترس از مورد انتقاد قرار گرفتن است .

این احساس را در دوران کودکی از پدر و مادر از کارمان ناراضی هستند ،از ما عصبانی می شوند و مهر و عشق و تأییدشان را از ما دریغ می کنند و این در حالی است که در کودکی به اینها شدیداً احتیاج داریم .

ترس از دوست داشته نشدن به قدری برای یک کودک دردناک است که او بلافاصله رفتارش را به گونه ای سازمان می دهد که مورد تأیید پدر و مادرش قرار بگیرد .این گونه کودک خود به خودی خود را از دست می دهد و در نتیجه فعل (مجبور هستم! مجبور هستم!) را صرف می کند.

با خود به این نتیجه می رسد که (مجبورم هر چه را پدر یا مادر می گویند انجام بدهم. در غیر این صورت ،آنها مرا دوست نمی دارند و من تنها می مانم.)

عشق مشروط

در دوران بلوغ و بزرگسالی، کسی که در کودکی عشق مشروط را تجربه کرده است (عشق مشروط در برابر عشق بی چشم داشت یا بی قید و شرط که بزرگ ترین هدیه ای است که کسی می تواند آن را به دیگران بدهد) نسبت به نظرات دیگران به شدت حساس می شود.

اگر کمترین امکان آن وجود داشته باشد که کسی او را تأیید نکند ،شخص از دست زدن به آن کار خود داری می ورزد.
ترس از شکست و رد شدن که ناشی از انتقاد مخرب در اوایل دوران کودکی است یکی از دلایل ریشه ای اغلب ناخشنودیها و اضطرابات ما در سنین بزرگسالی است .

پیوسته احساس می کنیم که (نمی توانم!) یا  (مجبورم!) در این میان بدترین احساس این است که (نمی توانم ،اما مجبورم!) یا (مجبورم، اما نمی توانم.)
می خواهیم کاری بکنیم، اما می ترسیم که شکست بخوریم .می ترسیم مورد تأیید قرار نگیریم .

می خواهیم کاری کنیم که زندگی مان بهتر شود ،اما از شکست می ترسیم .می ترسیم کس از ما انتقاد کند. در اغلب اشخاص ،هراسهایشان بر آنها حکومت می کند.

هر کاری بکنند برای اجتناب از شکست یا انتقاد است. همیشه می خواهند بازیبی خطر بکنند و در این شرایط جایی برای تلاش برای رسیدن به هدف باقی نمی ماند. اشخاص در این شرایط به جای فرصت مناسب دنبال احساس امنیت خاطر می گردند.