معرفی کتاب «به سبکی پر به سنگینی آه»

کتاب به سبکی پر به سنگینی آه یک رمان ایرانی نوشته مهدی خطیبی است.

او مهر امسال (۱۳۹۷) پا به چهل‌ودوسالگی می‌گذارد.

در رشتهٔ حقوق قضایی تحصیل کرده است و از بخت‌یاری کتابدار شد.

مهدی خطیبی هجده‌ سالی‌ست که در کسوت کتابدار در بهشت زمین، کتابخانه، حضور دارد.

نخستین کتابش در سال ۱۳۷۸ چاپ شد. ترانه‌های آدم و حوا ( دو دفتر شعر، همراه شهره یوسفی) و دفتر دوم آن (۱۳۸۴) و کتاب «تاول حکایت راه است» (۱۳۸۷) چهرهٔ شاعری خطیبی را تثبیت کرد. کتاب «آیینه‌دار آب» (۱۳۷۹)، «شعر متعهد ایران، چهره‌های شعر سلاح» (۱۳۸۳)، «غزلنامهٔ طوفان» (۱۳۹۰)، چهرهٔ منتقد او را می‌نماید.

در کنار این آثار، او حدود هفتاد عنوان کتاب را ویرایش کرده است.

کتاب به سبکی پر به سنگینی آه نخستین تجربهٔ او در عرصهٔ داستان است، اگرچه پیشتر دو قصه از او با عنوان‌های «ماه‌ماهی» و «بوتیمار بی‌اشک» منتشر شده بود.

دو کتاب «رؤیابازی» ( دفتری از شعرهای عاشقانهٔ او) و «موری» ( یک داستان بلند) او مراحل انتشار را در انتشارات «کتاب کوله‌پشتی» می‌گذراند.

خلاصه کتاب به سبکی پر به سنگینی آه

به سبکی پر به سنگینی آه روایتی‌ست از زبان چند شخصیت، و این تغییر راویان در هر فصل، داستان را پرکشش کرده است.

داستان در نه فصل روایت شده است که تاحدودی تقدم و تأخر زمانی دارد. مثلاً ابتدای داستان، زندگی یک نفر از زبان یکی از راوی‌ها نقل می‌شود که دوباره در فصل پایانی با او روبه‌رو می‌شویم. داستان اگرچه تلخ است، اما بوی خوبی دارد؛ بوی عطر مادر، دست‌های پدر و امید، بوی یک زندگی ساده که به‌رغم همۀ مشکلات، کوشش می‌شود با چیزهای ساده، پررنگ نشان داده شود.

از بهترین بخش‌های داستان، فصل پنج است.

فاطمه که بار سنگین زندگی با شوهری را تحمل می‌کند که به اسکیزوفرنی حاد مبتلاست، بردباری به‌خرج می‌دهد؛ و چه زیبا در مقدمهٔ داستان که بریده‌ای از کتاب بار هستی اثر میلان کوندرا است، وضعیت زنانی بازگو می‌شود که اسطورۀ مقاومت و ایثارند و فرهنگ غلط کشور، بی‌دلیل و اشتباه، به آنها چنین گذشتی را آموزش داده و آنها هم به نسل‌های دیگر…..

علاوه بر زنانی که برابر مشکلات زندگی سر فرود آورده‌اند، با شخصیتی به نام «عاطفه» روبه‌رو می‌شویم که نمی‌خواهد زندگی و آینده‌اش مثل فاطمه یا افسانه، خواهرانش، تباه شود.

این شخصیت اشتیاقی به مدرنیته و تغییر در جامعه‌ای‌ دارد که شاید مربوط به سال‌های چهل، پنجاه یا شصت است.

نویسنده این تضاد رفتاری چند نسل را به‌خوبی نمایش داده است.

درباره رمان به سبکی پر به سنگینی آه

به‌ سبکی پر به سنگینی آه حکایتی‌ست آشنا از زندگی خانواده‌هایی که ما آن‌ها را «جنوب‌شهری» می‌نامیم.

حکایت تلخی‌ست از جامعه‌ای با افکاری متفاوت از دنیای امروز.

حکایت زنانی که یادشان داده‌اند تحت هر شرایطی بسوزند و بسازند و دم نزنند؛ چرا که حق اعتراض، عاشق‌ شدن و انتخاب ندارند، حتی زمانی که به ستوه می‌آیند، حق فکر‌کردن به طلاق را هم ندارند!

با خواندن کتاب به سبکی پر به سنگینی آه زندگی پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌هایمان تداعی می‌شود، باورهای غلطشان که به نسل بعد منتقل می‌کردند،

و همین مسئله ما را متوجه این نکته می‌کند که کشورمان به‌لحاظ فرهنگی‌اجتماعی همواره با چالش‌های زیادی مواجه بوده است و اگرچه تغییراتی حاصل شده، اما هنوز راه درازی در پیش است تا چنین باورهای غلطی زدوده شود.

به‌راستی، آیا فقط زنان باید سنگینی آه را به دوش بکشند و آن را به سبکی یک‌ پَر نشان دهند؟

آیا مردان در جامعۀ ما که مظهر قدرت‌اند، می‌توانند با یک زن بیمار این‌گونه که فاطمه با شوهر بیمارش رفتار کرده است، باگذشت و مدارا رفتار کنند؟

ناگفته نماند که نویسنده در شخصیت‌پردازی مردها سعی کرده تا کمی متعادل عمل کند و خوب‌ و بد را کنار هم قرار دهد.