ممکن است در برقراری ارتباط با دیگران به مشکل بربخورند. در این روش نوعی اغماض در رفتار والدین وجود دارد. انتظار زیادی هم از کودک ندارند. فرزندان این خانواده‌ها خودمختاری، کنجکاوی تسلط بر خود ضعیفی دارند.
والدین قاطع و محبت کننده:
آن‌هایی هستند که قاطعیت در کلام و گفتار دارند. بدون دلیل کاری را انجام نمی‌دهند، ولی اگر دلیلی برای انجام کاری وجود داشته باشد با قاطعیت آن را انجام می‌دهند؛ و اگر دلیلی منطقی برای انجام کاری نباشد بازهم با قاطعیت از انجام آن خودداری می‌کنند و تسلیم خواسته‌های کودک نمی‌شوند.

این والدین در عین قاطع بودن، صمیمی و با محبت هستند. به خواسته‌های کودک به صورت متعادل توجه دارند و از اینکه تمام خواسته‌های کودک را برای ساکت کردن او بپذیرند خودداری می‌کنند. چنین مادرانی کار تربیت کودک را با محبت و پذیرش جلو می‌برند و از تنبیه بدنی خودداری می‌کنند؛ و از شیوه‌هایی مثل قطع کوتاه محبت (مثل اخم، مثل نگاه تنبیه آمیز) برای تنبیه استفاده می‌کنند.
والدین طرد کننده:
این دسته از والدین قاطعیت زیادی دارند، اما فاقد محبت و صمیمیت هستند. آن‌ها در رفتار و گفتار خود پذیرش و صمیمیتی از خود نشان نمی‌دهند. سختگیر و خشک و خشن هستند. ممکن است از تنبیه‌های شدید هم استفاده کنند. کودکان این‌ها همیشه احساس خلأ عاطفی می‌کنند. این کودکان یا مثل والدین خود طرد کننده و سرد و خشن بار می‌آیند یا شدیداً نیازمند محبت می‌شوند. چنین کودکانی اختیار، عزت‌نفس و اعتماد به نفس کافی ندارند.
چند توصیه تربیتی:
همیشه سعی کنید توضیحات خود را در حد درک و توان کودک ارائه دهید، از  واژه‌ها و اصطلاحات و تلفظ کودکانه استفاده کنید. کودک شیوه صحیح ارتباط زبانی را از پدر و مادر یاد می‌گیرد، بنابراین شیوه درست برقراری ارتباط زبانی را به او نشان دهید. هرگز از روش گول زدن و فریب دادن کودک به خاطر اینکه موقتاً او را ساکت کنید استفاده نکنید این مسئله موجب خواهد شد اعتماد کودک به شما از بین برود.

احساسات کودک را درک کنیم. کودکی که گریه می‌کند نیاز به درک شدن دارد. زمانی که کودک حس کند با او همدردی می‌شود، زودتر آرام می‌شود تا زمانی که والدین به اجبار از او بخواهند ساکت شود. تنها خواسته‌هایی را که دلایل منطقی برای رد آن‌ها دارید با قاطعیت رد کنید. در غیر این صورت اگر قرار است رفتاری را با اصرار کودک بالاخره انجام دهید بدون اصرار او در همان مرحله اول خواستن انجام دهید. همین‌طور اگر خواسته‌ای از کودک دارید و می‌خواهید حتماً کودک آن را انجام دهد تا آخرین مرحله یعنی زمانی که او رفتار مورد نظر را انجام می‌دهد قاطع بمانید.

با کودکان خود زیاد صحبت کنید. این کار علاوه بر سرعت بخشیدن به رشد کلامی او رابطه مناسب و نزدیکی را بین شما و او ایجاد می‌کند. به او فرصت دهید صحبت کند و دلایلش را توضیح دهد.روش ارتباطی توأم با احترام با کودک داشته باشید. به این طریق او خود را موجودی ارزشمند می‌بیند و عزت نفس او رشد می‌کند.

از تنبیه برای فرو نشاندن خشم و ناراحتی خود استفاده نکنید. علاوه بر اینکه سعی می‌کنیم تنبیه‌ها بدنی نباشد آن‌ها را به عنوان یک شیوه و با حفظ خونسردی خود بکار ببرید.انتظارات خود را متناسب با توانایی‌های کودک ببینید. بازی بهترین موقعیت برای برقراری ارتباط با کودک است. ساعات زیادی را برای بازی با کودک اختصاص دهید و نتیجه مثبت آن را ببینید..