دستانی

احساس غم و اندوه

تعداد بی شماری از ما ‘طوری رفتار می کنیم که گویی خداوندی در بالای سر نداریم.

معمولِأ گفته می شود که غمگین بودن ناشی از رخدادهای معینی است که برای ما اتفاق می افتد.

عامل غم اغلب به بداقبالی‘حادثه ای ناگوار‘مشکل یا احساس حقارت باز میگردد.

در حقیقت همه ی غمهای آدمی از درون او سرچشمه می گیرد.غم نتیجه ی حالت درونی ما نسبت به وقایع بیرونی است.

وقتی که قصر « راجاجاناک » آتش گرفت‘او آرام و آسوده خاطر روی زمین نشست و گفت:« آتش نمی تواند آنچه را که حقیقتآ متعلق به من است بسوزاند.»

مرد راهبی در قصر او زندگی می کرد که به نظر می رسید تارک دنیا باشد؛با آتش گرفتن ردایش که از پوست شیر بود اندوهی بزرگ بر او چیره شد.

انسانها به حوادث همگونی دچار می شوند ‘اما واکنشهای متفاوتی از خود نشان می دهند.

عده ای ممکن است شادمان شوند و عده ای دیگر اندوهناک ‘دلتنگ و غمگین.

اندوه ناشی از آنچه بر سر ما می آید نیست‘بلکه از آنچه در درون ما روی می دهد به وجود می آید.
کسی که هنر زندگی کردن را آموخته است‘از سختیها و محنتهای زندگی ‘نیروی لازم را برای خدمت به خداوند کسب می کند.

سنت فرانسیس به برادران خود می گفت:« به یاد داشته باشید که زنبور عسل‘شیرینترین عسل را از گلهای آویشن که گیاهی کوچک و تلخ است می سازد.»
اندوه و نفس همیشه همراه یکدیگرند.هرچه شدت نفس در ما بیشتر باشد ‘این احتمال که با کوچکترین واقعه به اندوه دچار شویم بیشتر است.

« نفس» چهره های گوناگونی دارد.نفس جسم ‘که ما را در محبس میلها و خواسته های جسم زندانی می کند.

این خواسته ها همچون آتشی هستند که درون ما شعله می کشند و ما را از لذت حقیقی زندگی محروم می کنند .

ارضای خواسته ها همانند ریختن سوخت بیشتر در آتش است .کسی که تسلیم هواهای نفس خویش است هیچ گاه از زندگی شاد بهره مند نخواهد شد.
لذت واقعی را در ضمیر خویش بجویید.

راه یافتن به این ضمیر‘ راه امتناع از خویشتن است.آن کس که از خویش چشم می پوشد در خداوند ساکن میگردد.

برگرفته از کتاب برای آن به سوی تو می آیم